Η ρούμπα είναι ένας χορός με έντονο ρυθμό και πάθος, που προέρχεται από την Κούβα και είναι μέρος των Λατινοαμερικανικών χορών. Είναι γνωστή για τις αργές, αισθησιακές κινήσεις και τη χαρακτηριστική κίνηση των γοφών που εκφράζει τον διάλογο ανάμεσα στους δύο χορευτές.
Η μουσική της ρούμπας έχει έναν αργό, ρυθμικό παλμό που τονίζεται με έντονα κρουστά και μελωδικά όργανα όπως το κλασικό κλαρίνο ή την τρομπέτα. Ο ρυθμός της είναι σε 4/4 και οι κινήσεις είναι ελεγχόμενες, αργές και κομψές, δίνοντας έμφαση στην αισθησιακή επικοινωνία μεταξύ των χορευτών.
Στην ρούμπα, η γυναίκα συχνά παίζει τον ρόλο της σαγηνευτικής και ο άνδρας τον ρόλο του κυνηγού, δημιουργώντας έναν χορό γεμάτο ένταση και έκφραση. Το βήμα βασικό της ρούμπας είναι το “κουβανέζικο βήμα”, το οποίο δίνει τη χαρακτηριστική κίνηση στους γοφούς και προσθέτει στην αισθησιακή εμφάνιση του χορού.
Η ρούμπα είναι ιδανική για όσους θέλουν να εκφράσουν συναισθήματα και πάθος μέσα από τον χορό, καθώς και για όσους θέλουν να βελτιώσουν την κίνηση και τη ροή των κινήσεων τους. Είναι ένας χορός που συνδυάζει την κομψότητα με την εκφραστικότητα, καθιστώντας τον έναν από τους πιο δημοφιλείς και αγαπημένους χορούς σε όλο τον κόσμο.
Rhumba is one of the ballroom dances which occurs in social dance and in international competitions
Of the five competitive international Latin dances, it is the slowest. This ballroom rumba was derived from a Cuban rhythm and dance called the bolero–son; the international style was derived from studies of dance in Cuba in the pre-revolutionary period.
Two variations of rhumba with opposing step patterns are danced around the world. American style rumba was imported to America by band directors like Emil Coleman and Don Aspiazú between 1913 and 1935. The film Rumba, released in 1935, brought the style to the attention of the general public. American style rhumba is taught in a box step, known for its slow-quick-quick pattern danced on the 1, 3, and 4 beats of 4-beat music. International style rhumba was developed in Europe by Monsieur Pierre after he compared the established American style with contemporary Cuban dancers. International style is taught in a quick-quick-slow pattern danced on the 2, 3, and 4 beats of 4 beat music, similar in step and motion to the cha-cha-cha.[11] Both styles were canonized in 1955.